Seta, vila occitana

Exposició personal de fotografies vinculada al XIen Congrès de l'Associacion Internacionala d'Estudis Occitans.

Lo pòrt, la Poncha e lo Cementèri Marin. Aquò son tres espacis qu’an entendut mas passas dempuèi l’atge de rason.
Agachavi e escotavi una parladura particulara, que malaürosament èra pas occitana, mas de francés amb un accent que li èra pròpri, empeutat d’occitanismes que son venguts quotidians a mon aurelha. Quand èri pichonet manjavi la tielle, lo plat tipic, farcida de poufres. Quand demandavi quicòm, disiái quesaco? E quand mostravi quicòm del det, prononciavi ve! Disiái tot simplament çò qu’entendiái dire. La parladura de la vila. Un mescladís de doas lengas, qu’una d’elas èra la dominanta, la superiora e l’intransigenta, mas qu’a pas capitat qu’aquela pichòta illa se desbarrasse de las marcas d’un passat diferent.
La vila es entornejada d’aiga, al bèl mitan de doas realitats plan diferentas. D’un costat la mar, amb son pòrt de pesca, sas barcas e sas sentidas. D’un autre costat l’Estanh de Taur, que la vila i es de front pel mejan d’un pichòt quartièr de pescaires que s’apèla La Poncha, pr’amor de sa forma de poncha de lança. Los dos sectors, tan particulars coma agradius, se daissan aimar a l’ajuda dels cinc senses.
Fin finala, l’illa singulara nos fa veire lo costat mai amar de la vida dins un dels endreches mai especials qu’òm pòsca imaginar. Lo Cementèri Marin s’estend fàcia a la mar e nos ofrís de vistas incomparablas. La calama e la quietud venon un espaci de passejada e de repaus, de contemplacion. O cal agachar e se’n cal sovenir.